Supplementen voor zwangeren

Het lichaam probeert zich in elke levensomstandigheid aan te passen, schade te vermijden of – in het geval van een ziekte – genezing teweeg te brengen. Daarvoor regelt het via de homeostase de concentratie van belangrijke substanties en wijzigt die overeenkomstig de uiterlijke en innere condities. In plaats van meteen te waarschuwen voor een tekort aan calcium of foliumzuur, zou het zinvoller zijn, bij bloedwaardes die niet standaard zijn eerst eens naar het biologische doel te vragen.

In een maatschappij, waarin veel mensen het gevoel hebben, tekort te komen, valt een filosofie over een <<subklinisch tekort>> in vruchtbare bodem. Alleen heeft het lichaam van al deze substanties niet aldoor de hoogste concentratie nodig – alleen al daarom niet, omdat vele stoffen zich in hun werking elkaar opheffen. Dit biologisch principe maakt...

Biologisch afbreekbare zakken?
Door Udo Pollmer

Schuldgevoelens en opvoedkundige maatregelen zijn de reden waarom plastic tasjes geld moeten kosten. En de Duitsers bouwen aan de kassa’s van de supermarkten uit bruine papieren zakken met daarop  groene bomen, virtuele dijken tegen de ondergang van de wereld. Zijn we nog te redden?

Als dat geen goed nieuws is: De plastic zakjes verdwijnen uit de winkels, zodat de oceanen niet langer vervuilen en de dolfijnen eindelijk weer vrij kunnen ademen. Bovendien besparen we daarmee kostbare aardolie en ontlasten het milieu, die zwaar gebukt ging onder de lichte zakjes. Wanneer het onvermijdelijk is accepteren we alleen nog maar biologisch afbreekbare zakjes uit hernieuwbare bronnen.

Die zijn echter duur. De hoge prijzen van bio-kunststoffen weerspiegelen de moeilijke fabricage, een kleine aanwijzing op de ecologische voetafdruk. Daar zal het milieu dus wel niet van genezen. Vooral, wanneer men bedenkt, dat biologisch afbreekbare materialen in de vrije natuur maar verdomt moeilijk afbreekbaar zijn. In zout water, dus in de zee, duurt het uiteenvallen bijzonder lang. “Biologisch afbreekbaar” heet naar officiële lezing, dat het materiaal bij 60 graden in een tijdsbestek van drie maanden halverwege uiteen gevallen moet zijn.

Voor een snellere compostering wordt het bioafval in de installaties verhit. Maar ook...

Voeding
Door Udo Pollmer

Het is een successtory: Bij de Inca’s was quinoa een basisvoedingsmiddel en nu werd dat koren in het Westen herontdekt. Het geldt als superfood, dat bescherming biedt voor de meest uiteenlopende ziektes. Quinoa kan echter ook schadelijk zijn.

De parochie van eetzondaars en hun priesteressen van de heilige dieetgraal hebben een nieuw superfood ontdekt. Voor allen, die een ontspannen verhouding met hun koelkast bewaard hebben: superfoods zijn cultachtige eetobjecten, die allerhande ziektes helen, tekorten...

Hormoonbeschadigende chemicaliën
Door Udo Pollmer

Chemicaliën kunnen ons hormoonsysteem storen en onze voortplantingsmogelijkheden beïnvloeden. Daarop maakt de EU-commissie ons nu attent. Udo Pollmer houd dat voor milieu-alarmisme – en waarschuwt voor een ander gevaar.

„Endocriene Disruption“ zo heet de nieuwe kreet uit de woordenschat van de milieu-alarmisten. Bedoeld word een beïnvloeding van hormonale processen door vreemde stoffen. Voor het gevoel klinkt alles wat aan onze hormonen komt, enigszins bedreigend. Maar er bestaat niets in ons leven, dat niet in staat is, hormonale processen te beïnvloeden en te veranderen. Deze...

Loof en uitlopers
Door Udo Pollmer

Groen en meteen ook nog eens gezond – deze vlieger gaat niet op, zo meent Udo Pollmer. Hij beklaagd de nieuwe trend om loof en knoppen te eten. Hij heeft niets met wat men ongekende heerlijkheden noemt, maar waarschuwt voor dierexcrementen en gifstoffen.

Na de Bubble-Tea en groene smoothies word een nieuwe trend door de steden gejaagd: De boomsalade. Daarbij worden niet hele bomen gegeten – men dient ondertussen met de meest absurde dieet-ideeën rekenen – maar “slechts” het loof en de jonge scheuten; soms zelfs ook de vruchten. De milieuredacties prijzen het als een voorbeeldig model, “waarmee de verzorging in de steden zonder de glyfosaat-landbouw kan lukken”.

Wie geen openbaar groen eet, die ontgaat wat men noemt onvermoed genot. Wilde lijsterbes smaakt naar marsepein, jong ahormblad naar noten, rode beuk naar zuring. De boomsalade-beweging verzamelt...